یک
«و اذا غشیهم موج کالظلل، دعوا الله مخلصین لهالدین، فلما نجاهم الیالبر فمنهم مقتصد، و ما یجحد بآیاتنا الا کل ختار کفور»
وقتی کارد به استخوان میرسد همه میشوند «عابد و زاهد و مسلمانا». وقتی عذاب نازل میشود تازه همه ایمان میآورند. معما چو حل گشت آسان شود.
الآن در همان سایتهای داخلی که زمانی خروار خروار فحش و تیکه و متلک به نیروهای نظامی و انتظامی و امنیتی و حتی خود نظام وجود داشت، انبوهی از تشکر و تقدیر نسبت به همین نیروها دیده میشود. بله «نعمتانِ مجهولتان: الصحه و الامان». الآن همه میفهمند هم امنیت یعنی چی، هم ظلم یعنی چی. الآن همه هم دوست را میشناسند و هم دشمن را. هرچند کمی دیر.
هنوز صدای کاملا رسا و متمایزی از روشنفکران شنیده نشده ولی تک و توکی اظهار نظر و مخابره خبر و یادداشت نوشتهاند. هرچند که بالا بودنِ این میزان هزینه برای رسیدن به یک میزانِ اندک فهم، قابل نکوهش است؛ امام باز هم ایرادی ندارد، اگر آدم واقعا برسد. یعنی همین هم خیلی خوب است که بعضی از افراد و محافل روشنفکری دارند واکنش نشان میدهند. اما آنچه بد است این است که این واکنشها هم ریایی و دروغین و برای متهم نشدن باشد. اینکه فقط بگوییم داعش بد است. خسته نباشید! چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است؟ چنین اظهار تاسفهایی بیتوجه به اول و آخر ماجرا و نقش خود ما در آن ارزش چندانی ندارد. اگر داعش بد است و شیعه مظلوم است، چرا در تمام این سالها حامی و هوادارِ روئسای داعش و دیگر تکفیریها بودید؟ چرا در تمام این سالها تنها دشمنِ داعش و تنها حامی شیعیان ومسلمانانِ مستضعف جهان را تضعیف کردید؟ چرا حمایتِ تنها کشورِ حامی مسلمانان و شیعیان از مسلمان های جهان را مسخره میکردید؟
حداقل الآن دیگر خودتان را به آن کوچه نزنید و درست حسابی اظهار تاسف کنید. بگویید رئیسِ داعش همان دوست سابقِ شماست و حامیِ شیعیانِ مظلوم، همان دشمنِ همیشگیِ شما. و اِلّا شککنندگان، به نیتِ شما درموردِ همین اظهار تاسف هم شک میکنند که به خاطر مظلومیت مردم عراق و سوریه و شدت جنایت و خباثت تکفیریها نیست که به حرف آمدهاید، بلکه به خاطر نزدیکیشان به مرز ایران است.
دو
«و منهم من قضی نحبه و منهم من ینتظر»
آیا این «انجمن حجتیهای»ها و «هفته برائتی»ها بودند و هستند که از حرم و حریم اهل بیت(علیهمالسلام) دفاع میکنند؟ آیا اینها با آنهمه ادعای تشیعشان کاری برای نجات حرم حضرت زینب (سلام الله علیها) کردند؟
اینجا هم این سربازان خمینی بودند و هستند که مقابل دشمنان اهل بیت ایستادند. یکی مثل سردار اسکندری که زمانی به فتوای امام جبهه رفته بود حالا پس از بازنشستگی برای دفاع از حرم اهل بیت به سوریه میرود و در درگیریهای نزدیکِ حرم شهید میشود و سرآخر تکفیریها سرش را _مانند سر مولایش_ بر نیزه میکنند و می گردانند. آنهایی که هر نوع اهل تسنّنی را کافر و نجس و حرامزاده و جهنمی و دشمنِ اهل بیت معرفی میکنند حاضر نشدند برای مقابله با دشمنان حَربی و شمشیر به دستِ اهل بیت از پشت شبکههای لندننشینشان به سوریه بیایند و با ایشان روبرو شوند؛ اما آنانکه به پیروی از پیر، به وحدت بین مسلمانان معتقد بودند و با اهل تسنن دشمنی نمیکردند، آمدند و در راه مبارزه با دشمنانِ حرم اهل بیت شهید شدند.
سه
«قالوا لا طاقه لنا الیوم بجالوت و جنوده»
٥
هزار نفر نیروی داعش در نخستین حملهشان توانستند استان ٢میلیون نفری
نینوا را تسخیر کنند. چرا؟ _یعنی داعشیها کمتر از نیمدرصدِ موصلیها
بودند_ خب چرا باید چنین شود؟ قطعا بخش عمدهایش خیانت استاندارِ خائن است {چه
اینکه فردایش برادرِ استاندار (رئیس مجلس عراق) گفت: دولت نوری مالکی از
مقابله با داعش کوتاهی میکند، آمریکا باید دوباره به عراق برگردد برای جنگ
با داعش! ... فتامل!} بخشیش هم به توانِ نظامی و توحشِ داعشیها و
همراهیِ چریکهای صدامی با ایشان باز میگردد. بخشیش هم به بلایی باز
میگردد که آمریکاییها در این مدت سر عراق و مردم و ارتشش آوردند. اما این
همهی ماجرا نیست. در بخشی از ماجرا ما هم مقصریم.
هیچ
فکر کردهاید چرا تکفیریها از توحششان فیلم میگیرند و آن را منتشر
میکنند؟ در بلوتوثها، فیسبوکها و وایبرهای ما (=دشمنان و مخالفان
تکفیریها) نیز این فیلمها و کلیپها به وفور یافت میشود. بله، بعضی از
ما برای نمایشِ چهرهی زشتِ این گروهِ شیطانی و برای آگاهی از اوضاع جهان
اسلام و منطقه اینگونه فیلمها و عکسها را منتشر میکنیم و میبینیم. اما
عدهای هم هستند که نگاهی فانتزی به موضوع دارند. انگار دارند کلیپ فیلمی
دلهره آور (تریلر) یا ترسناک یا هیجانی را رد و بدل میکنند. انگار بیش از
اینکه برایشان ناراحتکننده باشد، جالب و عجیب و دیدنی است. آلودگان به این
نگرش، یا از دستهی معتادان به شبکههای اجتماعی (چه اینترنتی چه موبایلی)
هستند که باید روزی چهارصدتا کلیپ ببینند و به اشتراک بگذارند تا کیفور
شوند؛ یا از میان کودکان و نوجوانانی هستند که زودتر از زمانِ معقول به
سختافزارهایی مثل گوشیهای پیشرفته یا رایانههای همراه دست پیدا
کردهاند. علیایحال این کلیپها و عکسها تا از سوی داعش و دیگر
تکفیریها منتشر میشوند در میان «ما» هم بسیار بازنشر میشوند.
حال جای آن است تا دیگربار بپرسیم «چرا تکفیریها از توحششان فیلم میگیرند و آن را منتشر میکنند؟». مگر این فیلمها به ضررشان تمام نمیشود؟ مگر باعث نمیشود آبرویشان برود؟
تکفیریها به دو علت از دیرباز از توحششان (مثل سربریدن و آدمخوری و دیگر تجاوزات و توحشها) فیلمبرداری میکنند و آنها را منتشر میکنند:
یکم---> سیاستِ کلی روئسایشان (آمریکا و...) برای زشت به تصویر کشیدنِ فرهنگ جهاد و مبارزهی اسلامی و به طور فرهنگ اسلامی و جامعهی مسلمانان نزد جهانیان. (برای مثال آمریکا خیلی دوست دارد به جای «امام خمینی»، «بن لادن» نماد اسلام و آمریکا ستیزی و ... باشد. دلایل این امر واضح است.)
دوم---> ایجاد هیبت و حشمت و انداختن ترس خود در دل مردم.
این دومی یکی از دلایل مهمی است که باعث شده ٥ هزار نفر بتوانند در نخستین حملهشان به آسانی ٢میلیون نفر را فراری دهند یا به تسلیم وادارند. اینچنین است که داعش توانست با چند حرکتِ محدودِ نظامی عراق را بلرزاند. اینها همیشه هیبتشان از خودشان بزرگتر است. اینجا باید به مدیریت رسانهای قدرتمندی که این وحشیهای شبه بدوی را به کار گرفته آفرین گفت. این است نقش رسانه. اوست که میتواند از ٥ هزار نفر ٥ ملیون نفر بسازد. در عراق بسیاری از نیروها ندیده و نجنگیده خود را باختند و فرار کردند. منظور من این نیست که ما «اخبار موثق» را پیگیری نکنیم. ولی چرا باید اینهمه «تصویر» توحش را ببینیم و به دیگران نمایش بدهیم؟ چرا باید سربازانِ جنگِ نرمِ داعش باشیم؟
یکی از دوستان یادم آورد که این روش را چنگیز خان مغول هم استفاده میکرد. چنگیز توانست با لشگر اندک و بدوی خود تنها با اتکا به تدبیرِ خویش و توحش ایشان حکومتهای بزرگی را ویران کند. شاید بگویید آنوقتها که وایبر و فیسبوک نبوده، بله، به همین خاطر مثلا پس از فتح یک شهر کوهی از سرهای بریده درست میکردند و سرانجام «خبرِ کوهی از سرهای بریدهی لشگر چنگیز» پیش از خود لشگر چنگیز راه میافتاد و به شهرهای دیگر میرفت و کشورگشایی میکرد.
